دوست تو

وسواس کندن پوست یا اختلال پوست کندن، یکی از اختلالات رفتاری است که متأسفانه بخش قابل توجهی از جامعه با آن مواجه هستند. این اختلال روانی-رفتاری به شکل تکانشی و ناخودآگاه بروز می‌کند و باعث آسیب به پوست و آزار جسمی و روحی فرد مبتلا می‌شود. اگر شما نیز جزو افرادی هستید که با این اختلال دست و پنجه نرم می‌کنید، توصیه می‌شود به طور جدی به ادامه مطلب توجه نموده و راهکارهای مقابله با آن را مطالعه نمایید. درمان و مدیریت صحیح این اختلال می‌تواند به بهبود وضعیت روانی و جسمی شما کمک شایانی نماید.

اختلال وسواس کندن پوست یک مشکل مزمن است که با دستکاری و کندن افراطی و عود کننده پوست که ناشی از امراض پوستی نیست، مشخص می شود. بیماران به طور مشخص تمایل و اصرار بر کندن پوست خود دارند و کنترل و توقف این رفتارها برایشان دشوار است. پوست کنی معمولاً به آسیب بافتی و بدشکلی ظاهری در این افراد منجر می شود.

اختلال وسواس کندن پوست یا بر حسب برخی متون ناخن کشی، با خراش دادن و کندن مداوم پوست مشخص می شود که منجر به آشفتگی و اختلال در عملکرد فرد می شود.

مرور تاریخچه اختلال های روانی حاکی از این است که در بیست سال پیش اختلال پوست کنی نسبت به سایر اختلالات شایع روانشناختی کمتر مورد توجه تخصصی و بالینی بوده است. با این حال، مطالعات نشان می دهد که این اختلال از شیوع بالایی بر خوردار است

یکی از اختلالاتی که برخی با آن روبه رو هستند، وسواس کندن پوست است. افرادی که گرفتار این اختلال هستند، روزانه دست کم یک ساعت صرف پوست کندن، فکر کردن به آن و مقاومت در برابر میل به پوست کندن می کنند. این اختلال در 4/1 درصد جمعیت به چشم می خورد و زنان چند برابر بیشتر از مردان به این اختلال مبتلا هستند. شروع آن معمولا در دوره نوجوانی و همراه با آغاز بلوغ یا پس از آن است و غالبا با یک مشکل پوستی مانند آکنه یا جوش شروع می شود.

دانش آموزانی که درگیر این اختلال هستند از مشکلات تحصیلی و ناتوانی در اجرای مسئولیت های مدرسه یا مطالعه کردن بر اثر پوست کندن در کارشان حکایت می کنند. این اختلال معمولا با اختلال های دیگری مانند وسواس فکری ـ عملی، وسواس موکنی (اختلال کندن مو) و نیز اختلال افسردگی شدید همراه است.

نشانه های تشخیص اختلال وسواس کندن پوست

کندن مکرر پوست که به ضایعات پوستی منجر می شود. این افراد پوست صورت، دست یا بازو را بیش از سایر نواحی بدن می کنند و اعضای بدن خود را دچار ضایعه می نمایند. همچنین این افراد پوست سالم، پوست ناهموار، جوش یا پینه یا زخم های ناشی از کندن های قبلی را نیز می کنند. فرد مبتلا این کار را با استفاده از ناخن، موچین، سنجاق ته گرد یا اشیای نوک تیز انجام می دهد و در برخی موارد با فشردن و مالیدن و گاز گرفتن پوست خود را می کند. این رفتار چند ساعت در روز انجام می شود و ماه ها یا سال ها ادامه می یابد.

از لحاظ رفتاری غالبا سعی می کنند محلی را که کنده اند با آرایش، کلاه یا روسری بپوشانند و عواطفی مانند احساس از دست دادن کنترل، خجالت و شرم و آشفتگی در آنها دیده می شود. در این اختلال غالبا احساس درد ناشی از کندن حس نمی شود و به جای آن فرد احساس لذت می کند. همچنین ممکن است زخم پوست خود را زبان بزند یا پوست روی زخم را پس از کندن، ببلعد. این افراد غالبا در تنهایی و فقط در حضور افراد خانواده و نزدیکان خود این رفتار را انجام می دهند و جلوی دیگران خود را کنترل می کنند.

عادت به کندن پوست لب یکی از انواعاختلال وسواس کندن پوست است

وسواس کندن پوست در دو حالت اتفاق می افتد

- پوست کنی متمرکز (یعنی فرد قبل از این که پوست خود را بکند تنش دارد و بعد از کندن پوست آرام می شود).

- پوست کنی غیرارادی (در این حالت فرد بدون آگاهی و داشتن تنش نیز اقدام به کندن پوست خود می کنند).

درمان اختلال وسواس کندن پوست

برای درمان لازم است مشخص شود فرد کدام نوع پوست کنی را دارد و علاوه بر پوست کنی چه اختلالات دیگری دارد. درمان این اختلال به صورت ترکیبی انجام می شود (یعنی هم دارودرمانی و هم درمان های روان شناختی). درمان های وارونه سازی عادت (HRT)، کنترل استرس و هیجان، درمان های نگرشی و شناختی و بخصوص درمان های رفتاری شناختی می تواند به کاهش نشانه ها کمک کند. در این فرآیند لازم است فرد تکنیک های کنترل هیجان را نیز بیاموزد.